Για ποια ευθύνη να μιλήσεις όταν αρνείσαι το εμείς να αναγνωρίσεις...?
Όλοι μας ψάχνουμε να ρίξουμε κάπου την ευθηνή για ότι άδικο συμβαίνει γύρω μας όλοι μας κοιτάμε να δείξουμε με το δάχτυλο τον κατ εκτίμηση ευθυνόμενο για οτιδήποτε ασύμμετρο και προβληματικό βιώνουμε μέσα στην κοινωνία στην οποία ζούμε όλοι μαζί.
Κανένας από εμάς όμως δεν πήγε σε έναν καθρέφτη και να ρωτήσει τον εαυτό του κοιτώντας τον κατάματα με θάρρος και αίσθηση ευθηνής τι έπραξα εγώ για να μην συμβεί η τραγωδία στις πυρκαγιές στην Πελοπόννησο, στην Εύβοια, στο μάτι.
Τι έπραξα ως μονάδα μέσα στο σύνολο της κοινωνίας για να αποφευχθούν οι χιλιάδες καθημερινοί θάνατοι συνανθρώπων μου στην άσφαλτο που εδώ και χρόνια έχει ποτιστεί με τόσο αίμα ?
Που ήμουν εγώ όταν τα νοσοκομεία μας δεν είχαν ιατρούς και οι ασθενείς κοιμόντουσαν στους διαδρόμους ?
Που ήμουν όταν τα τρένα πουλήθηκαν σε ιδιώτες οι οποίοι με στόχο το κέρδος και μονό το κέρδος άφησαν τις εγκαταστάσεις ασυντήρητες χωρίς κανένα πλάνο εκσυγχρονισμού και ασφάλειας ?
Που ήταν ο καθένας από εμάς όταν οι μανάδες και οι πατεράδες όλων αυτών των παιδιών πέθαναν και θα συνεχίζουν να πεθαίνουν κάθε μέρα μαζί με τα ανεκπλήρωτα όνειρα των παιδιών τους ?
Άρα πριν κρίνεις για το ποιος ευθύνεται για όλο αυτό το χάος που επικρατεί και που ουσιαστικά εμείς οι ίδιοι έχουμε επιτρέψει, κρίνε πρώτα τον εαυτό σου για το τι έκανε ή δεν έκανε για να το αλλάξει.
Κρίνε πρώτα εσένα πρίν μπείς θεωρητικά στα παπούτσια κάποιου άλλου κρίνοντας τον για μια διαδρομή την οποία ποτέ δεν θα μπείς στην διαδικασία να διανύσεις.
Όταν ο καθένας από εμάς αναγνωρίσει την ευθύνη που έχει ως μονάδα μέσα στο σύνολο όλα αυτά τα φρικτά αποτελέσματα που συνεχώς βιώνουμε θα κοπούν διά πάντως διότι μονό τότε θα αντιληφθούμε όλοι την άξια του εμείς που ουσιαστικά προσδιορίζει το κάθε εγώ.
Χωρίς το εμείς το εγώ δεν έχει κανέναν λόγο ύπαρξης
Δεν υπάρχουν σχόλια